Mingalaba!

Het is alweer even geleden dat ik wat gepost heb, dus bereid je voor hier onder gaat een lang verslag komen.

Ik ben de vorige keer vergeten te vertellen dat we in Kalaw ook een cave hebben bezocht. Deze cave staat vol met duizende boedhabeelden. Echt elke spleet en gleuf werd opgevuld door een beeld, geen ruimte was onbenut. De beheerder zag niet vaak toeristen en vond het leuk om ons te zien, hij begon meteen weer over voetbal. In Azië gaan ze vaak allemaal spelers opnoemen, wanneer je zegt dat je uit Nederland komt, deze man was hier dus geen uitzondering op.

Op de terug weg kwamen we een klein gezellig restaurantje tegen, waar een heel lief oud mevrouwtje werkte. Ze vertelde veel verhalen, we kwamen er bijna niet meer weg. Echter vertelde deze vrouw vaak het zelfde en vroeg ze meerdere malen hetzelfde, ik denk dat ze helaas een beetje dement begon te worden.

Vanuit Kalaw met de nachtbus naar Bagan gegaan. Dit was een behoorlijke lange rit, we hebben ook meerdere uren stil langs de kant gestaan omdat de weg te smal was voor tweerichtingsverkeer. Bagan zelf was echt super mooi, je waant jezelf echt in een sprookje. We hebben meerdere dagen met onze ebike (de afstanden waren te groot voor een normale fiets en het was ook nog eens heel warm) het gebied verkend. Bagan bestaat namelijk uit meer dan 10.000 tempels in een gebied van 100 km².

Ook ik ben zo gek geweest om al 4:30 naast mijn bed te staan en op de ebike te stappen. Maar het was het waard, de zonsopgang was echt heel mooi. Tijdens de zonsopgang kun je ook ballonvaren, helaas was dit een tikkeltje te duur voor mij (320 dollar voor 45 min). De mist die over bagan hing met de ballonnen in de verte zorgde voor een sprookjesachtig beeld, je moet echt zelf zien, in woorden is het moeilijk te beschrijven.

De rest van de twee dagen zijn met onze ebike kriskras door het gebied gereden, ik heb voorlopig wel genoeg tempels en boedha's gezien. Ondanks dat Bagan een stuk toeristischer was, bleven we nog steeds een bijzonderheid. Veel mensen zetten ons op de foto, zelf oude monniken pakken hun mobiel om ons te fotograferen.

De volgende bestemming was Mandalay. Hier hadden we met twee Nederlandse meisjes afgesproken. We zijn met z'n vieren een dag naar de omliggende dorpen geweest. Als eerste de Sagaing hill beklommen, dat was me een klim. Er leek echt geen einde aan de trede te komen, onderweg stonden ook steeds rustbankjes, die waren wel nodig. Eenmaal boven viel de tempel wat tegen maar het uitzicht was het waard. Vervolgens naar Inwa gegaan. Omdaar te komen moest je een stukje met de boot waar vervolgens aan de overkant tientalle paardenkarren stonden te wachten. Wij besloten om te lopen, vanwege de reden dat de paarden er slecht uitzagen en het ook nog eens redelijk prijzig was. Na een stuk gelopen te hebben kwamen we uit bij een tempel, we dachten slim te zijn om te vragen of we vanaf daar met de pickup naar de volgende plek gebracht konden worden. Maar de pickup was alleen voor locals, toeristen moesten met de paardenkar. Omdat de afstand nog behoorlijk groot was naar de volgende tempel en we wel op tijd wilden zijn voor de lunch van de monniken, besloten we toch een paardenkar te nemen. Wat was die rit verschrikkelijk, allemaal kuilen in de weg, slag in het wiel en een veel te krap karrentje. Eenmaal aangekomen bleek dat de lunch al voorbij was, maar gelukkig zagen we nog een klasje van jonge monniken die les kregen. Tot slot die dag Amarapura bezocht, bekend van de U Bein bridge. Deze brug is de langste houten brug ter wereld. Vooral met de zonsondergang heb je hier een fraai uitzicht.

De volgende dag vertrokken de twee meisjes alweer verder. Wij zijn die dag naar werelds grootste boek geweest. Ik wist niet zo goed wat ik me erbij moest voorstellen. Maar het ziet er als volgt uit: honderden kleine witte stupa's met daarin een steen waar tekst op staat. Al deze stenen samen vormen wereldsgrootste boek.
Om in Pyin oo Lwin te komen moesten we met een local pickup truck. We betaalde nog geen euro voor 2,5 uur rijden. De rit was een belevenis opzich, bij vertrek zat ik best aardig op het feit na dat ik krom moest zitten omdat anders mijn hoofd in het dak zat. Maar dit was van korte duur al gauw werden er 30 pakketten lamminaat in de truck geschoven, ik snap nog steeds niet hoe dit ooit gepast heeft. Op de helft van de rit was er een pauze om de motor te laten afkoelen, men spoot koud water over de auto en motor.

In Pyin oo Lwin hebben we een motortour gedaan. Twee mannen brachten ons met de motor overal naar toe. Als eerst naar een waterval. Om hier te komen moesten we eerst 30 min steil naar beneden lopen, met het besef dat we die weg straks ook weer omhoog moesten afleggen. De waterval was mooi, maar ik vond het de klim helaas niet waard. Sinds deze waterval heb ik watervallen afgezworen, ik ga alleen nog maar naar de grote/bijzondere. Vervolgens zijn we die dag nog langs wat koloniale gebouwen gereden en eindigde we in de garden. Deze garden heeft wat weg van de Keukenhof. In het park voelde ik mezelf echt een arme sloeber. Iedereen had hier zijn/haar beste outfit aan, voor de (familie)foto's, komen wij aan met onze wandelschoenen en broek met hempje. Het is mij al vaker opgevallen dat men hier in Myanmar bij toeristische attracties veel familiefoto's maken, blijkbaar hebben veel mensen zelf geen fototoestel, ondanks dat ze allemaal de nieuwste smartphones bezitten.

De dag erna zaten we de hele dag in de trein, de bekende treinrit tussen Pyin oo Lwin en Hsipaw. Tijdens de rit rijd je over de goteik viaduct, de hoogste brug van Myanmar.
De rit zelf was ook echt prachtig, zo'n mooie omgeving. Tevens zat er een Nederlands stel tegen over ons, die al over de hele wereld waren gereisd. Erg leuk om al die verhalen te horen.

In Hsipaw zelf viel niet veel te beleven, maar je kon hier goed wandelen. Het was erg leuk om door de kleine dorpjes te wandelen en hun dagelijkse rituelen te zien. Na Hsipaw zijn we met de VIP bus terug naar Yangon gegaan. De VIP bus was echt fijn, we zaten in de rij van 1 stoel, dus geen buurman, echt fijn al die ruimte. Vroeg in de ochtend kwamen we weer aan op het chaotische busstation van Yangon, waar je natuurlijk werd opgewacht door de vele taxichauffeurs. De taxirit was iets minder, had het gevoel dat we elk moment een ongeluk konden maken, de man reed zo agressief.
Dit keer konden we in Yangon eindelijk de Shwezagon pagoda bezoeken, helaas stond deze in de steigers, dit maakte het toch net een tikkeltje minder spectaculair. Het goud was bedekt door stoffen oude lappen, die geen zonlicht weerkaatsten. De pagoda zelf is erg groot, je kan er makkelijk verdwalen. Zelfs bij deze toeristische attractie werd vaak gevraagd of ze met ons op de foto mochten, in ruil daarvoor wilde ik een (portret)foto van hen. De volgende dag wilde we vroeg naar Hpa-an reizen, maar ons plan viel in het water we konden pas om 8 uur savonds gaan. Midden in de nacht kwamen we aan in Hpa-an.
De omgeving van Hpa-an is echt prachtig. We zijn hier naar 2 caves geweest. Bij de eerste stonden voor de cave een hele lange rij van monnikbeelden (zie foto). Voor de andere cave moesten we per scootertaxi. Laura en ik achterop 1 scooter, lekker krap. De omgeving op weg naar de cave was echt adembenemend, uitgestrekte rijstvelden met op de achtergrond bergen waar mist omheen hing. De cave zelf was minder spectaculair. In deze cave kon je heel ver lopen, ergens in de cave zou een meer moeten zijn, maar die hadden wij niet gevonden, misschien is het alleen aanwezig in het regenseizoen.

Na Hpa-an zijn we terug gegaan naar Yangon om ons vliegtuig te pakken naar Bangkok. Ik vond het erg jammer om Myanmar weer te verlaten, had nog zoveel willen zien daar. En de mensen zijn zo aardig, ik zal ze missen. Maar ik heb ook nog genoeg andere leuke dingen in het vooruitzicht, dus mag niet klagen.